Dziś ostania wędrówka po Kotorze.
Miasteczku które zauroczyło nas swoim pięknem, gościnnością, wąskimi uliczkami, kolorem wody i słońcem.
Chciałabym tam jeszcze wrócić.
Spacer właśnie się zaczyna.
Jest maleńkim miasteczkiem bo w roku 2011 liczył tylko 961 mieszkańców.
Spacerując koty są wszędzie, jest nawet Muzeum Kotów.
I są to koty żywe i rzeźby, pomniki wręcz.
Można koty też spotkać na wszystkich prawie pamiątkach.
Są specjalne miejsca gdzie kotom można zostawić karmę.
Otóż według legendy miasto od dżumy ocaliły koty.
A brzmi to mniej więcej w skrócie tak:
Podczas dżumy rozmnożyły się w Kotorze szczury i właśnie myśliwi - koty polowały na myszy i szczury czym uratowały miasto.
Ot i dlatego mieszkańcy tak je hołubią.
Mały kościółek w Twierdzy św. Jana.
Średniowieczną urbanistykę stanowią wąskie, kręte uliczki i nieregularne place, prawosławne i katolickie świątynie i budynki w stylach romańskim, gotyckim, renesansowym i barokowym. 
Wszędzie wąziutkie uliczki, cudownie się nimi spaceruje bo mury rzucają cienie w te upalne dni.
Bazarek w centrum Starego Rynku.
Nasz spacer dobiegł końca, żal się rozstawać.
W kwietniu 1979 roku miasto nawiedziło trzęsienie ziemi, które dokonało zniszczeń wielu starych budowli.
Dzięki staraniom mieszkańców i pomocy finansowej z zagranicy udało się sporo odbudować i naprawić.
Dlatego między innymi ten fakt przyspieszył wpisanie Kotoru na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Do miasta można wejść przez 3 bramy:
- Bramę Morską - XVI w.
- Bramę Północną
- Bramę Południową
Opracowała Dorota OwczarekŹródło: Wikipedia, www.podrozepoeuropie.plZdjęcia wykonano 11 października 2019 rokuEuropaBałkanyCzarnogóramiasto Kotor
0 komentarze
Prześlij komentarz
Miło że mnie odwiedziłeś....zostaw po sobie ślad.
Anonimie-podaj swoje imię.
Jeśli podoba Ci się mój blog to proszę dodaj go do obserwowanych.
Dziękuję i zapraszam ponownie.